انسان به عالمی پا می نهد که خدا رزق و روزیش را تامین کرده است، و هر آنچه آرزومند یا نیازمند است پیشاپیش بر سر راه او است.هر چند که باید این خزانه را با ایمان خود، یا با کلامی که بر زبان می آورد بگشاید.
اگر بتوانی ایمان آوری، مومن را همه چیز ممکن است.
شادمانی با مهار کردن کامل خوی هیجانی به دست می آید.
جایی که ترس و بیم و وحشت وجود داشته باشد،از شادمانی خبری نیست.احساس ایمنی و شادمانی، حاصل ایمان کامل به خدا است.
یعنی آن هنگام که انسان یقین دارد قدرتی شکست ناپذیر از او و هرآنچه که دوست می دارد حمایت می کند و همه ی خواسته های درست دلش را برمی آورد؛می تواند رها از هرگونه فشار عصبی، احساس رضایت و شادمانی کند.
آنگاه از ظاهر مخالف امور آزرده نمی شود؛چون یقین دارد که خرد لایتناهی از منافع و مصالح او حمایت می کند، و از هر وضعیتی بهره می جوید تا خیر و صلاحش را پیش آورد.
سری که بر پیشانیش اخمی باشد، آسوده بر بالین قرار نمی گیرد.خشم و نفرت و بدخواهی و حسد و انتقام جویی، شادمانی انسان را می رباید و بیماری و شکست و فقر می آورد.